Nie mam jeszcze Âżadnego Bakugana... JakoÂś ta myÂśl mnie zbytnio nie przeraÂżaÂła, bo przynajmniej na moim ramieniu nie siedziaÂł jakiÂś maÂły gadajÂący glĂŞda, ktĂłry nie dawaÂłby mi spokoju 24 godziny na dobĂŞ. Jak zawsze zadowolona podeszÂłam do mojego sejfu ze sÂłodyczami. Ostatnio odwiedziÂła mnie ciocia, pozostawiajÂąc w podarunku dwa kilo cukierkĂłw. OczywiÂście umieÂściÂłam je w jak najbezpieczniejszym miejscu, do ktĂłrego nie ma dostĂŞpu mafia, rodzice, mÂłodsze rodzeĂąstwo, ani ksiÂądz proboszcz, czyli nikt, kto nie jest upowaÂżniony do ich spoÂżycia. Po otworzeniu mojej sekretnej kryjĂłwki na sÂłodycze, przeraÂżona zorientowaÂłam siĂŞ, Âże wewnÂątrz niej nie ma ani jednego cukierka ! WrzasnĂŞÂłam z przeraÂżenia. Jak to moÂżliwe ?! Po chwili jednak jakoÂś siĂŞ pozbieraÂłam i wyruszyÂłam na poszukiwania zÂłodziejaszka. NiedÂługo musiaÂłam szukaĂŚ. TuÂż przy drzwiach ujrzaÂłam Bakugana ciÂągnÂącego za sobÂą caÂły mĂłj dobytek. Czym prĂŞdzej zÂłapaÂłam go w rĂŞce, by mĂłc mu uwaÂżniej siĂŞ przyjrzeĂŚ. Z wyglÂądu i koloru przypominaÂł on smoka, pochodzÂącego z domeny Pyrus.
-Mam ciĂŞ ! -wykrzyknĂŞÂłam triumfalnie.
-Nie zabijaj mnie ! Mam adwokata, a w dodatku to nic Ci nie zrobi³em, nie zjad³em ani jednego ! -zacz¹³ wrzeszczeÌ przera¿ony Bakugan.
-Dobra, dobra -odebraÂłam mu sÂłodycze, caÂły czas nie spuszczajÂąc go z oka. -Zaraz... jak masz na imiĂŞ ?
StwĂłr popatrzyÂł na mnie nieprzychylnym wzrokiem. No jasne ! Jak mogÂłam byĂŚ taka niekumata. PrzecieÂż to jest...